Mark Wahlberg และ Mel Gibson ใน ‘Father Stu’: Film Review

แจ็กกี้ วีเวอร์ร่วมแสดงในเรื่องจริงเกี่ยวกับอดีตนักมวยและนักแสดงสองบิตที่กลายมาเป็นนักบวชที่ไม่น่าเป็นไปได้ ภาพยนตร์ที่ “อิงจากศรัทธา” ดึงดูดผู้ชมบางกลุ่ม แต่พวกเขาก็มีกลิ่นที่เผ็ดน้อยกว่าสำหรับผู้ที่ไม่เชื่อหรือคลางแคลงใจ มาร์ค วอห์ลเบิร์ก ดาราและโปรดิวเซอร์ของ Father Stu และโรซาลินด์

รอส ผู้กำกับและผู้เขียนบทของภาพยนตร์เรื่องนี้ ตระหนักดีถึงอคติที่อาจต้อนรับการเพิ่มเติมจากประเภทดังกล่าว พวกเขาได้พยายามหลีกเลี่ยงอุปสรรค์ และในการนี้พวกเขาได้ประสบความสำเร็จ แม้ว่าอาจจะดีเกินไป ภาพยนตร์ของพวกเขาไม่ได้มีความศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ไม่น่าสนใจเท่าที่พวกเขาต้องการ แม้จะมีภาษาเรท R บ้าง แต่ทั้งองค์กรก็ดูไม่สุภาพและไร้เหตุผล

อาจมีผู้ชมเพราะการติดตามของ Wahlberg และเรื่องราวชีวิตจริงที่น่าตกใจที่เล่าขาน แต่ดูเหมือนว่าไม่น่าจะเปลี่ยนผู้ที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียในเรื่องเรื่องการไถ่ทางวิญญาณ

สจวร์ต ลองเป็นคนจริงที่เดินทางไกลเพื่อเข้าสู่ฐานะปุโรหิต เขาเริ่มต้นจากการเป็นนักมวยสมัครเล่น จากนั้นเป็นนักแสดงภาพยนตร์ที่มุ่งมั่นด้วยอารมณ์ร้อนรุ่มจนทำให้เขามีประวัติอาชญากรรม ตามในภาพยนตร์ การเปลี่ยนศาสนาของเขาเริ่มต้นจากความรักที่เขามีต่อหญิงชาวฮิสแปนิกผู้เคร่งศาสนา (แสดงโดยเทเรซา รุยซ์) ซึ่งชักชวนให้เขารับบัพติศมา แต่เขาจริงจังกับความปรารถนาทางวิญญาณครั้งใหม่มากกว่าที่เธอคาดไว้ เมื่อจู่ๆ เขาก็ประกาศว่าเขาตัดสินใจเป็นปุโรหิต

ถ้ามันฟังดูเร่งรีบและไม่น่าเชื่อถือสักเล็กน้อย ก็จะสรุปปัญหาหลักของหนังเรื่องนี้ว่า ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไปเล็กน้อย Ross แนะนำให้เรารู้จักกับ Stu ในการชกมวยในรัฐมอนทานาซึ่งเป็นบ้านเกิดของเขา แต่อาการบาดเจ็บทำให้เขาหมดความหลงใหลในการใช้ชีวิตใหม่ในฮอลลีวูดอย่างรวดเร็ว

เรายังเร่งรีบผ่านภูมิหลังครอบครัวที่มีปัญหาของเขา พ่อแม่ของเขา (แสดงโดย Mel Gibson และ Jacki Weaver) เหินห่าง และ Stu รู้สึกว่าเขาไม่สามารถทำตามความทรงจำของพี่ชายที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนได้ ดังนั้นเขาจึงไปลอสแองเจลิส ล้มเหลวในการแสดง ตกหลุมรักและค้นพบศาสนา

เมื่อพิจารณาจากอดีตอันค่อนข้างย่ำแย่ จึงไม่น่าแปลกใจที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในตำบลที่เขาเข้าร่วม (มัลคอล์ม แมคโดเวลล์ที่น่าเชื่อถือเสมอ) ปฏิเสธเขาในฐานะผู้สมัครรับตำแหน่งปุโรหิต แต่ Stu ยังคงยืนกรานและเอาชนะพระคุณเจ้าด้วยความพยายามและความพยายามเพียงเล็กน้อย ใครๆ ก็ชื่นชมว่า Ross ต้องการให้เหตุการณ์คลี่คลายอย่างรวดเร็วแทนที่จะใช้ความลำบาก แต่การเล่าเรื่องที่แยกไม่ออกนั้นได้ผลกับการมีส่วนร่วมทางอารมณ์ที่รุนแรง

เป็นที่ยอมรับว่าการอุทิศตนทางศาสนาเป็นเรื่องที่ยากที่จะถูกสร้างเป็นละคร

แต่ Fred Zinnemann ได้จัดการเรื่องนี้ในละครยอดเยี่ยมของเขาในปี 1959 เรื่อง The Nun’s Story ซึ่งใช้เวลาในการสำรวจจุดเล็กๆ ของการเรียกร้องทางศาสนารวมถึงความสับสนที่ผู้ปรารถนาอาจรู้สึก Father Stu เป็นเหมือนละครดัดแปลงเวอร์ชั่นไลต์ องค์ประกอบอื่นๆ ในเรื่องก็แย่เหมือนกัน: การสร้างสายสัมพันธ์ของ Stu กับพ่อที่เยือกเย็นและไม่ยอมให้อภัยของเขาดูเหมือนจะสำเร็จอย่างไม่ลำบากเกินไป เช่น การกลับมาพบกันของพ่อแม่ที่เหินห่าง

เนื่องจากความล้มเหลวของสคริปต์ การแสดงมักจะมีประสิทธิภาพอย่างน่าประหลาดใจ Wahlberg จับเสน่ห์ของ Stu โดยไม่ต้องขายเกิน รุยซ์มีส่วนร่วม และแม้ว่าวีเวอร์นักแสดงหญิงชาวออสเตรเลียจะไม่ได้เชื่อในตัวเองเสมอว่าเป็นแม่ของมอนแทนา แต่เธอก็มีฉากที่มีพลังสองสามฉาก กิ๊บสันให้การแสดงที่แข็งแกร่งที่สุดครั้งหนึ่งในอาชีพของเขา เขาไม่ได้ทำให้ตัวละครอ่อนลง และแม้ว่าบิลจะเริ่มอบอุ่นต่อสตู กิบสันก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกมากเกินไป

น่าเสียดายที่มีบางช่วงเวลาที่การแสดงตลกนอกจอของนักแสดงเพิ่มข้อความที่ไม่สบายใจให้กับการดำเนินการ ฉากที่ Stu ทุบตีโปรดิวเซอร์เกย์ที่เดินเข้ามาหาเขา ทำให้เราออกจากหนังเพื่อเตือนเราถึงอดีตอันรุนแรงของ Wahlberg (ฉากแรกกับหนุ่ม Stu เต้นรำในชุดกางเกงของเขาชวนให้นึกถึงประวัติศาสตร์อีกส่วนของ Wahlberg) และแนวความคิดของ Gibson ที่การตัดสินใจของ Stu ที่จะเข้าร่วมคริสตจักรคือ “เหมือนกับที่ฮิตเลอร์ขอเข้าร่วม ADL” ก็ปลุกเร้าความทรงจำอันน่าสยดสยองเกี่ยวกับพฤติกรรมของดาราร่วม 

การสนับสนุนการแสดงโดย McDowell, Aaron Moten, Cody Fern และคนอื่นๆ ได้เพิ่มพื้นผิว สถานที่ถ่ายทำอย่างยอดเยี่ยมโดย Jacques Jouffret ผู้กำกับภาพ โน้ตเพลงลูกทุ่งเป็นหลักเล็กน้อย แต่ใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพเพียงพอ แม้ว่าเรื่องจริงนี้ (แม้ว่าผู้สร้างภาพยนตร์จะแต่งแต้มเล็กน้อย) จะสร้างอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็จบลงด้วยความรู้สึกที่ซ้ำซากจำเจมากกว่าการยกย่องทางวิญญาณ

อ่านบทความข่าวสารอื่น ๆ เพิ่มเติมได้ที่ phsacca.com อัพเดตทุกสัปดาห์